Po pogrzebie, gdy ostatni goście już wyszli, w domu pozostali tylko krewni.

Testament ojca nie pozostawiał wątpliwości: najstarszy syn Sam dostał dom i jeepa, średni syn Brian łódź i sporą część oszczędności. A Claire dostała starą stodołę.

Kiedyś była „córeczką tatusia”, ulubienicą rodziny. Ale przez ostatnie czternaście miesięcy jej życie sprowadzało się do opieki nad chorym ojcem: wybierania leków, wstawania w nocy, pomagania, gdy mylił ją z matką. Jej bracia rzadko przychodzili, a teraz żartowali z jej „dziedziczenia”.

– Cóż, stodoła też ma coś w sobie – uśmiechnął się Brian. – Kurz, gniazda myszy i wszystko, co kiedyś tam ukrywał.

Sam dodał:

– Pamiętasz, powiedział, że jesteś szczególnie związana z tym miejscem?

Następnego ranka Claire poszła do stodoły. Zamek w drzwiach dawno został zdjęty. Słońce przeświecało przez szpary, warstwy kurzu, bele siana i stare narzędzia. Zaczęła sprzątać, zaglądając w każdy kąt.

Kiedy dotarła do ostatniego stosu siana, zauważyła coś dziwnego. Pod sianem znajdowała się drewniana klapa z żelaznym pierścieniem. Postanowiła otworzyć ją następnego dnia.

Z latarką i łomem uniosła skrzypiącą pokrywę, odsłaniając zejście do głębokiej piwnicy. Schody prowadziły do chłodnego pomieszczenia, większego niż sama stodoła. Wśród gratów znalazła zakurzoną butelkę wina z 1993 roku z notatką: „Na wyjątkowy dzień”.

Butelka się stłukła, a z niej wypadł mały mosiężny klucz z inicjałami C.M. Był to pierwszy z trzech kluczy, które musiała znaleźć w starych workach i pudełkach. Drugi był srebrny, trzeci malutki, z czerwoną wstążką.

Wszystkie trzy pasowały do zamków starego sejfu ukrytego za szafką. W środku znajdowała się koperta z pieczęcią lakową, pieniędzmi, złotymi monetami, biżuterią, dokumentami i aksamitnym woreczkiem, w którym coś brzęczało.

W liście jej ojciec napisał:

„Cupcake, jeśli to czytasz, to znaczy, że się nie poddałaś. Zostawiłem ci stodołę nie dlatego, że była bezużyteczna, ale dlatego, że wiedziałem, że znajdziesz w niej coś więcej. Wszystko, co tu jest, jest twoje. Bo byłaś przy mnie. Zawsze byłaś moją odważną, ciekawską dziewczynką”.

Claire przycisnęła list do serca. Nie powiedziała braciom o znalezisku. Kilka tygodni później, gdy kurz opadł, sprzedała część kosztowności i przekazała pieniądze lokalnym gospodarstwom rolnym, organizacjom charytatywnym i rodzinie, która straciła dom. Zostawiła sobie wystarczająco dużo na mały ogródek za stodołą.

Bracia nigdy nie poznali prawdy. Ale ona wiedziała: każdy dostał to, czego chciał.