Mama rodzi trojaczki – a potem jej trzecie dziecko otwiera oczy!

Pielęgniarka Karen Matthews wbiegła na salę porodową, jej serce biło szybciej z ekscytacji. Kiedy trójka dzieci się urodziła, Karen spojrzała na młodą dziewczynkę. Wyglądała na smutną. Karen pozostała smutna przez kilka następnych dni. Karen mogła to zrozumieć. Bycie nastoletnią mamą było trudne. Pomagała młodej dziewczynce tak bardzo, jak mogła, kładąc jedno dziecko, aby mogła nakarmić drugie. Karen zauważyła również, że nikt nie przyszedł zobaczyć trojaczków od czasu ich narodzin. To było bardzo smutne. Codziennie sprawdzała, jak się czuje ona i trojaczki. Pewnego dnia dziewczynka natychmiast się uśmiechnęła do Karen. Czy to była szansa, na którą liczyła? „Sharon, miło cię widzieć uśmiechniętą” – powiedziała łagodnie Karen, siadając obok niej. „Czy jest coś, o czym chciałabyś porozmawiać?” Karen była w połowie swoich obowiązków, kiedy weszła na korytarz Sharon. Ale na końcu korytarza zobaczyła coś, co dało jej do myślenia. Młody mężczyzna stał przed pokojem Sharon, zaglądając do środka, po czym nerwowo zaczął chodzić tam i z powrotem. Kim on był? Karen wiedziała, że nie może pozwolić mężczyźnie na to. Pobiegła za nim, wołając: „Hej! Stój!” – krzyknęła za nim. Mężczyzna zaczął biec, gdy zobaczył, że pielęgniarka jest tuż za nim, ale na nieszczęście dla Karen, udało mu się uciec. „Słuchaj” – zaczęła Karen. „Jakiś czas temu przyszedł tu jakiś mężczyzna. Obserwował cię z drzwi” – Sharon zmarszczyła brwi na jej słowa. „Mężczyzna miał na sobie bluzę z kapturem, a gdy poszłam się z nim skonfrontować, uciekł. Wiesz, kim on może być?” Nie była gotowa na odpowiedź. Sharon wypuściła głęboki oddech i skinęła głową. „Tak, widziałam go tu wcześniej. To ktoś, kto już nie jest w moim życiu” – wyjawiła. Gdy Sharon mówiła, Karen słuchała uważnie, oferując pocieszenie i zachętę, kiedy tylko mogła. Dowiedziała się o skomplikowanej relacji Sharon z rodzicami, o tym, że jej ojca nie było w pobliżu, i o ogromnej odpowiedzialności, jaką miała na swoich młodych barkach. Postanowiła przyjąć Sharon. To było jedyne, o czym mogła pomyśleć w tamtym momencie. Dziewczyna potrzebowała kogoś, kto zaopiekuje się nią i jej dziećmi, a Karen chętnie jej pomogła. Sharon początkowo nie była pewna, ponieważ wszystko działo się tak szybko. Jednak gdy Karen pomogła jej poczuć się jak w domu, Sharon poczuła nadzieję. Sharon była zdumiona, widząc, jak ludzie, których nie znała, łączą się, aby jej pomóc, gdy była taka potrzeba. Po raz pierwszy od porodu poczuła nadzieję. Sharon zaczęła otwierać się przed Karen z upływem czasu, dzieląc się swoimi obawami, nadziejami i marzeniami. Ich przyjaźń umacniała się z każdym dniem. Sharon zaczęła postrzegać Karen nie tylko jako pielęgniarkę, ale także jako przyjaciółkę i mentorkę. Sharon stawała się z każdym dniem bardziej pewną siebie matką. Stawili czoła wyzwaniom bycia rodzicami razem, świętowali małe zwycięstwa i radzili sobie z niepowodzeniami. Sharon zdecydowała się nawet na pracę na pół etatu, aby utrzymać siebie i swoje dzieci. Kiedy zobaczyła Kevina, była tak zszokowana, że nie mogła oddychać. Nie sądziła, że jeszcze go zobaczy, zwłaszcza po wszystkim, co się wydarzyło. Spojrzał na nią, jego wyraz twarzy stał się mniej surowy. „Sharon, przepraszam. Przestraszyłem się i uciekłem, ale już wróciłem. Proszę, daj mi szansę. Chcę być tam dla ciebie i dziewczynek”. Już przeżyła swoje życie, ale wciąż musiała przeżyć resztę swoich dni. Tym razem Sharon była gotowa przejąć kontrolę nad swoją historią.